به یاد آرمانهای از یاد رفته (یا بر باد رفتهء) دوم خرداد:
اینجا یک قفس بزرگ است .
قفسی که ابعادش را نمی توانی ببینی ، اما قفس به هر حال قفس است . چه بزرگ باشد چه کوچک.
اما ما در این قفس احساس بد بختی نمی کنیم. غذا می خوریم ، جشن می گیریم ، کار می کنیم و در ازای آن پول می گیریم و خلاصه اجازه داریم هر کاری دوست داریم در این قفس انجام دهیم .
هر کس در این قفس جایی برای خود باز کرده است . وسایلش را دور هم چیده و از آنچه دارد ، حفاظت می کند .
در این قفس حتی می توان عاشق شد و زندگی اجتماعی داشت .
همه چیز خوب و سر جای خودش است.
این قفس تنها یک چیز ندارد ،
و آن آزادی است...!
از یک نویسندهء بزرگ گمنام.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر