خوش آمد گویی به روش ...

...مستی هم درد منو , دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده , منو رها نمیکنه...
...
"سلام ؛ من برگشتم ... جاتون خیلی خالی بود ... خیلی خوش گذشت ... "
- حالا که چی؟ برگشتی که برگشتی ... کسی پرسید اومدی یا نه؟ اصلا مهمه که اومدی یا مثلا تو راه تصادف کردی و مُردی؟ تو بگو ببینم ... واسه تو مهمه؟
-من؟... من ... نمیدونم والا ... ولی...
- نه دیگه ... دلت تنگ شده بود واسش؟ اصلا از دیدنش احساس خاصی داری؟ از ندیدنش چی؟ ناراحت بودی؟...معلومه که نه.
- آخه این که دلیل نمیشه...
-چرا دیگه...خوب حالا کی هست مثلا؟ به چیش دلت خوشه؟ رفاقتش؟
اصلا میشه بهش گفت رفیق؟ اصلا آدمه؟
یه نفر که میخواد مملکتشو بذاره و بره آدمه؟
یه نفر که با هزار تا آدم سلام و علیک داره ولی در نهایت میشینه گوشه اتاقش چهار تا کلمه مینویسه تو یه دفتر آدمه؟
یه نفر که بهترین دوستش و معشوقه ش یه گلدونه آدمه؟
یه نفر که میشینه تا دیر وقت با ستاره ها درد و دل میکنه آدمه؟
- در عوض عاشقه...عاشق سَفَره...عاشق آبه...عاشق موجه...عاشق گندمزاره...عاشق همهء اون چیزائیه که داره و حتی نداره... ؛ در ضمن , خودت داری میگی " یه نفر "...
-واحد شمارش شتر هم نفره , حالا تو هم بیخود سوء استفاده نکن ...من حرفم چیز دیگه ایه ؛
من میگم مگه یه پسر اینقدر حساس میشه که تا یه آهنگ آشنا به گوشش میرسه بغض بخواد خفه ش کنه و اشک چشمام رو پر کنه؟
اینقدر زود رنج که تا یه حرف بهش میزنی کلی ازت دلخور بشه و بهش بر بخوره؟
اینقدر مثلا رومانتیک که دلش میخواد تو باشی و اون نباشه؟
اینقدر غمگین که اگه بخواد سفرهء دلشو پیشت باز کنه سیل اشکهای نریخته میبَرَدت؟
اینقدر احمق که یه اتفاقی رو که تو زندگیش افتاده هنوز نتونسته فراموش کنه و خودشو سرزنش میکنه؟
اینقدر ... که به خاطر یه اشتباهی که کرده هنوز خودشو نبخشیده؟.......
- شاید واسه همینه که شده یه نابخشوده...
- میدونی که همهء حرفام درسته .
- آره...ولی خودمونیما...این آدمه که یه هفته بره شیراز , اونوقت فقط یه بار فالوده شیرازی بخوره؟!...نه , آخه این آدمه؟!!!...
-؟؟؟...!!!!!!!...برو بابا !!...دیوونه !!!...
...
.
...
از شیراز سوغات آوردم , ببخشید ؛ ناقابله :
تا که بودیم نبودیم کسی ؛ کُشت ما را غم ِ بی هم نفسی
تا که رفتیم همه یار شدند ؛ خفته ایم و همه بیدار شدند
قدر آیینه بدانید چو هست ؛ نه در آن وقت که افتاد و شکست
...